قباپوش

جوی خون می‌رود از دیده‌ام ای باد بگو که شد از دیده‌ام آن سرو قباپوش کجا

بتخانه نمک زان لب چون نوش گرفت بت کام از آن سرو قباپوش گرفت

چون بخیال آیدم سرو قباپوش خویش آورم از شوق او دست در آغوش خویش

تا سرو قباپوش تو را دیده‌ام امروز در پیرهن از ذوق نگنجیده‌ام امروز

هم تویی ماه قدح‌گیر ای غلام هم تویی سرو قباپوش ای پسر

خورشید ز خلعتت قباپوش جمشید به خدمتت کمربند

منم آن فاخته صائب که ز خود دارد دور در ته پیرهن آن سرو قباپوش مرا

مشتاق کو ز سرو قباپوش او مرا بختی که چون قبال کشمش تنگ در بغل

اهلی گرفته ره به در پیر خرقه پوش ما رو بدان جوان قباپوش کرده ایم

خیاط وفا در ره آن سرو قباپوش هر جامه که بر قامت ما دوخت دریدیم