فاستقم

قامت معتدلش را نتوان طوبی خواند چمن فاستقم از سرو قدش رونق بست

نقل است که گفت: پانزده سال سختی و مشقت کشیدم تا ندایی شنیدم که کن عبدا فاسترحت. برو بنده باش، و در راحت افتادی. یعنی فاستقم کما امرت.

گشت ما ینطق گواه قال او فاستقم آمد نشان حال او

گفتم ای سرور راستان که قدت پرده از سر فاستقم برداشت

ای برادر سخنی راست بخواهم گفتن راستی بهتر تا فاستقم اندر هودست

آن شاهد لعمرک و شاگرد فاستقم مخصوص قم فانذر و مقصود کن فکان

ای قیام فاستقم معراج تو قم فانذر ای لعمرک تاج تو

چمن فاستقم از باد فنا یکسر رفت نه که برگ و بر رفت

سروی ست قد او چمن آرای فاستقم طوبی به باغ سدره هوادار آن قد است

بر سپهر لی مع الله عارضت ماهی تمام در ریاض فاستقم قدّ تو سروی راستین