فارسی نو

تنها متن ادبی غیر دینی در دستنویس‌های مانوی (جدا از افسانه‌ها) در سه قطعه، در دستنویسی از سده دهم میلادی است. این قطعات، شامل بخش‌هایی از ابیاتی از شعر فارسی نو دربارهٔ بلوهر[پانوشت ۳۰] و بوداسف،[پانوشت ۳۱] منسوب به روکی است. این قطعات معرف قدیمی‌ترین دستنویس به جا مانده از شعر فارسی است.

متون اوستا نسبتاً دیر به دست متفکران اروپایی رسید. آبراهام آنکوئتیل – دوپرون در سال ۱۷۵۵ به شرق هند سفر کرد و این متون را در جوامع پارسی بدست آورد. او در سال ۱۷۷۱ این متون را براساس یک ترجمه به زبان فارسی نو توسط یک موبد پارسی به زبان فرانسوی منتشر کرد.

قدیمی‌ترین اسناد مکتوب فارسیهود به قرن هشتم میلادی برمی‌گردد و عملاً همهٔ اسناد فارسی یهودی که تا به امروز شناخته شده‌اند، گونه‌هایی از زبان فارسی نو بوده‌اند.