غزنویان

میترا مهرآبادی، مورخ معاصر، می‌گوید: «عصر انوشیروان و باکالیجار را باید آغاز بر پایان حاکمیت نسبتاً مستقل زیاریان دانست؛ اگرچه شاید حتی نتوان از همان آغازین روزهای تشکیل حکومت زیاری توسط مرداویج، حاکمیت زیاریان را کاملاً مستقل خواند.» او در ادامه پذیرش تابعیت سلجوقیان را پایان راه «اندیشه‌ی استقلال‌خواهی از نوع زیاری» و آغازی بر پایان حاکمیت اسمی زیاری، حتی از نوع مطیعانه‌اش، می‌داند. او نوع پذیرش حاکمیت سلجوقیان را با پذیرفتن تابعیت خلفا، سامانیان، غزنویان و بوییان مقایسه کرده و موارد پیشین را جدی تلقی نمی‌کند.

محمدعلی مفرد دارا را تنها یک شخصیت، یعنی پسر قابوس، معرفی می‌کند و دارا و اسکندر، پدر کیکاووس و صاحب کتاب قابوس‌نامه، را یکی دانسته‌است؛ سپس می‌گوید او در دربار غزنویان می‌زیست و چون غزنویان برافتادند، پس از مرگ انوشیروان در ۴۳۵ هجری، به سرزمین اجدادی بازگشت و در قلعه‌های کوهستانی طبرستان به حکومت محدودی دست یافت. او تا سال ۴۴۱ هجری حکومت کرد؛ چنان‌که کیکاووس در کتابش او را امیر نامیده‌است که شاید به معنای حکومتش بر سرزمینی هر چند کوچک باشد. علی‌اکبر کجباف نیز اسکندر پسر قابوس را جانشین انوشیروان دانسته‌است و از بازگشت او، که نزد سلطان محمود می‌زیسته، سخن می‌گوید.