غذی

در علم جان آب عنب دان غذی ما نی ما چو تو در هر دو جهان در غم نانیم

روح را تازه میزبانی تو غذی صدهزار جانی تو

قوت روان خسروان شمهٔ خاک درگهش چون غذی ملائکه باد ثنای ایزدی

غذی جان تن ز جنبش باد غذی جان دین ز دانش و داد

نفس حسی به خوردن ارزانیست غذی جان ز خوان بی‌نانیست

شو غذی و قوت و اندیشه‌ها شیر بودی شیر شو در بیشه‌ها

چشم بیمار تو چه بی آبست که بجز خون دل غذی نکند

غذی از جگر پذیرد همه عضوها ولیکن غذی از دهان به یک ره  سوی جگر نیاید

جان نادان ز تن غذا سازد چون نیابد غذی بنگدازد

دانه و دام از پی آن گستری تا غذی از گرسنه مرغی خوری