غالیه بو

چون گره نافه گشاید نسیم غالیه بو گردد و عنبر شمیم

شکوفه غالیه بو گشت و باغ گل رنگ است هوای باده ساقی و نفحه چنگ است

دلا بسوز که بی سوز دل اگر به حقیقت شمامهٔ نفس مجمر است غالیه بو نیست

صبح سبکروح را غالیه بو شد نفس از نفس مجمره ی پرده سرای امیر

هواش مشک فشان کرده صبح را رنجور فضاش غالیه بو کرده شام را ز بخار

اگر نه غالیه سوده ست خاکدان چمن چراست غالیه بو هر گلی که آرد بار

آشفته تو را غالیه بو شد نفس از چیست زان زلف مگر بوئیت امشب بمشامست

شبی چو زلف نگار از نسیم غالیه بو شبی چو روز وصال از نشاط مستعجل

بوی آن سلسله غالیه بو می‌شنوم باز وقت است که شوریده و دیوانه شوم

وانگه از آن غالیه بو تار و پود بافت یکی نغز حریر کبود