عالم غیب

تو نداری خبر ز عالم غیب بازنشناسی از هنرها عیب

لعلیست که او شکر فروشی داند وز عالم غیب باده نوشی داند

که چون رسی به نهایت کران عالم غیب از آن گذر کن و کاهل مباش چون رنجور

زد به گوشش سروش عالم غیب مژده ان ربنا لغفور

مایه ریزش او می رسد از عالم غیب هر کرا همچو صدف دست گهرباری هست

باران: کنایت از فیض حق تعالی است، و رحمت او، که از عالم غیب بر جهان امکان صادر می‌شود، و ممکنات بر حسب مراتب و میزان استعداد خود از آن بهره‌مند می‌شوند. غلبه عنایات الهی نیز می‌باشد.

غرض آنک روح انسانی تا بر ملک و ملکوت روحانی و جسمانی گذر میکند و بقالب انسانی تعلق میگیرد و آلت جسمانی را در افعال استعمال میدهد هر دم و نفس که از وی صادر می‌شود حمله موجب حجب و بعد و ظلمت می‌باشد و سبب حرمان روح از عالم غیب میگردد تا از ان عالم بکلی بیخبر شود و گاه بود که هزار مخبر خبر میدهد که تو وقتی در عالم دیگر بود‌ه‌ای قبول نکند و بدان ایمان نیارد.

دهنت عالم غیب است و میان سر دقیق این کسی را که تواش پشت و پناهی دانست

نه چنان به کار خویش فرو مانده ام که جنون عشق یا تدبیر عقلم از غرقاب حیرت رخت به ساحل تواند برد. هم مگر از عالم غیب وسیلتی خیزد و الا کار خراب است و خیالات یاران نقش بر آب، بیت:

تو پر از عیب و قصد عالم غیب نتوان کرد خاصه با شک و ریب

نظر به عالم غیب است گوشه گیران را ز خال کنج لب یار دانه می طلبم