ظلما

فَامْسَحُوا بِوُجُوهِکُمْ وَ أَیْدِیکُمْ إِنَّ اللَّهَ کانَ عَفُوًّا غَفُوراً و در دعاء پیغامبر است: «اللّهمّ انّک عفوٌّ تحبّ العفو فاعف عنّی، اللّهمّ انّی ظلمت نفسی ظلما کثیرا، و لا یغفر الذّنوب الّا انت، فاغفر لی مغفرة من عندک، و ارحمنی انّک انت الغفور الرّحیم».

اول بدیده روشنئی آموز زان پس بپوی این ره ظلما را

وَ اسْتَیْقَنَتْها أَنْفُسُهُمْ عرفتها و تحقّقت انّها من عند اللَّه، تیقّنت و استیقنت بمعنی واحد ظُلْماً لانفسهم وَ عُلُوًّا، ای ترفّعا و تکبّرا و انفة من اتباع موسی، و فی الآیة تقدیم و تاخیر، تقدیره: و جحدوا بها ظلما و علوّا و استیقنتها انفسهم انّها من عند اللَّه، الواو فی قوله: وَ اسْتَیْقَنَتْها واو الحال و ظُلْماً وَ عُلُوًّا مفعول له و العامل فیها: جَحَدُوا. فَانْظُرْ کَیْفَ کانَ عاقِبَةُ الْمُفْسِدِینَ ای انظر کیف کان خاتمة امرهم الاغراق فی الدّنیا و النّار فی الأخری، هذا تأویل قوله: تِلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُها لِلَّذِینَ لا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَ لا فَساداً... الآیة.

ظ ظفر دادش خدا زان شد مظفر بر عدو ظاهر ظهر ظهیر و ماحی ظلما علی است

آنکه اندر، لیل ظلما راکع و سجّاد و بکّاء وانکه اندر، روز هیجا صف کش و صفدار و صفدر

انما انت من سلیم کواو الحقت فی الجهاء ظلما بعمر

قمر با گل سخاوتها کند لیک بسا ظلما کزو برخیش باشد

گفت گیرم کز تو ظلما بستدند قاصد خون من مسکین شدند