طامعه

ریخت زر آن نرگس طناز را تا نهد از طامعه تن ناز را

چه عجب گر ز بیم طامعه شان کور بنهد عصا و کل دستار

چون گرسنه باشی هر آش یا نان که بینی از طبیعت تو شهوت آن خیزد و به آشنایان که نشینی طامعه تو در ایشان آویزد