راهگذر

بوی جمعیت از آن راهگذر می آید من بدان بوی بر آن راهگذر خواهم رفت

نقش پی پرآبله جویای درت را پروین صفت افتاد به هر راهگذر بر

دل سنگ آب کند ناله مرغان چمن پنبه در گوش ازین راهگذر دارد صبح

لب ببند از سخن حق که ازین راهگذر عالمی تیغ به کف بر سر منصور آمد

از پی پنج روزه راهگذر آب روی حیات خویش مبر

چو جام اول مینا، سپهر سنگین دل به خاک راهگذر ریخت ناچشیده مرا

زان که گردونه‌های راهگذر ره ببستی به غرش تندر

سه ستمگر پسر ایدون به معلِّم خانه هست و صد بنده به هر راهگذر چون جَمِشان

ایمن نیم ز سرزنش پای رهروان کشت مرا به راهگذر سبز کرده‌اند

عالم امکان چه جای چشم تمناست راهگذر پاس انتظار ندارد