راضیه

راضیه میهنیه (۱۰۸۹–۱۱۵۴م) (نسب: ام‌الرضی راضیه بنت سعدالله بن اسعد بن سعید بن فضل‌الله) بانوی محدث و صوفی خراسانی ایرانی از نسل ابوسعید ابوالخیر بود. همراه پدرش سعدالله به عراق رفت و حدیث فراگرفت. در اسفراین از محمد بن حسین مهرگانی، در ساوه از ابوعبدالله محمد کامخی آموخت. سمعانی از او در میهنه حدیث فراگرفت. راضیه در روستایی به نام «بلریز» در ولایت استوا (خبوشان)، از توابع ربع نیشابور زاده شد. در ماه رمضان ۵۴۹ق در میهنه، ولایت مرو، هنگامی که غُزان به خراسان حمله کردند، در آشوب‌های نهب و غارت کشته شد؛ سمعانی ذکر کرده که پیش از کشته شدن در «سجود برای خدا» بود و هنگامی که رویش را بالا گرفتند، مرده بود.

دلبر صد نقش بین فی عیشة راضیه دشمن بوجهل شد مأواه هاویه

پس اگر غلبه از طرف عقل باشد و چنان مستقل باشد که بالکلیه لشکر شیطان را مخذول گرداند که دیگر از برای ایشان قوه نزاع نماند در این وقت نفس در مقام اطمینان مستقر می شود و از پس پرده های جمال مطلق به خطاب مستطاب: «یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه» سرافراز می گردد.

اعضای هیئت مؤسس انجمن قلم ایران، عبارت‌اند از حمید سبزواری، عبدالکریم بی‌آزار شیرازی، علی اکبر ولایتی، علی لاریجانی، راضیه تجار، شمس‌الدین رحمانی، علی معلم، حمید گروگان، محسن چینی فروشان، محمدرضا سرشار، ابراهیم حسن بیگی، محمد میرکیانی، محسن پرویز، سمیرا اصلان پور، سید مهدی شجاعی، مریم جمشیدی، مریم صباغ زاده ایرانی و محمدرضا جوادی.