راحت رسان

خسروا ابن یمین را گر نسیم لطف تو گردد از راه کرم راحت رسان و رنج کاه

چو مردان ببر رنج و راحت رسان مخنث خورد دسترنج کسان

خور و پوش و بخشای و راحت رسان نگه می چه داری ز بهر کسان

پسر را نکو دار و راحت رسان که چشمش نماند به دست کسان

جانم به غمزه خستی لیکن ز لطف پرسش راحت رسان چو مرهم بر جان خسته بودی

دل را به بند ای فیض دراز جسم و بگشا سوی جان زان رهگذر راحت رسان زین ره در آزار است دل

بر تن ما تو حاکمی، ای دوست خواه راحت رسان و خواه گزند

روح راحت رسان روح افزا روح را مایه فتوح افزا

خور و پوش و بخشای و راحت رسان نگه می چه داری ز بهر کسان؟

جمله خلقان را بدی راحت رسان اندر این معنی نکرده او زیان