راح روح

ساقی به جام کرد دگر راح روح بخش گوئی دمید باز ز نوجان به می کشان

بیا ساقیا در ده آن راح روح که یابم ز فیضش هزاران فتوح

هنوز از راح روح او را، سبوی جسم رنگین نه؛ هنوزش جامه ی تن، از فروغ جان نشد معلم

ای نگار بدیع وقت صبوح زود برخیز و راح روح بیار

صبا به مقدم گل راح روح بخشد باز کجاست بلبل خوشگوی؟ گو برآر آواز!

ای دریغا مرغ خوش‌الحان من راح روح و روضه و ریحان من

بده پیاله ای از آب جانفزای شراب بیار جرعه ای از راح روح پرور می

مرا راح روح اللهی دیگرست که روحم ازو بوده در پیکرست

هر بلبل مست بر نهالی ماننده راح روح افزاست

می نوش در صبوح تا بنگری فتوح کز روح راح روح آساید از حزن