ذکا

عیب او مهر و وفا و مردمی عیب او صدق و ذکا و همدمی

مظهر صبح ظفر مهر ذکا ابر حیا منع بهر کرم روی جهان پشت انام

بهر عزمی که چشمه هنر است آب فهم و ذکا فرستادی

از عشق فلان بباد دادی سرمایه دانش و ذکا را

دست ذکای من به کمال تو کی رسد گیرم که گوهرم ز ذکا کرد روزگار

مدح او چون شاعران خواهم که گویم لیک نیست پیش ارباب ذکا و فطنت آن را اعتبار

آن غلامک را چو دید اهل ذکا آن دگر را کرد اشارت که بیا

این گنه طبع را نهم که همی مایه فطنت و ذکا باشد

شرف اصل تو را قیم هنر عقل تو را نافذ وفا طبع تو را صیقل ذکا رای تو را رهبر

آزاده ای بجود و سخا گشته بی نظیر فرزانه ای بذهن و ذکا گشته بی قرین