خاک خواری

بر کار من چون زلف تو تاب پریشانی مده از چشم خود چون اشک من بر خاک خواری مفکنم

به خاک خواری از این روضه طالع پستم چنان فکند که بر آسمان رسید غبار

ز بس خاک خواری به سر بر‌‌فشاندم ز من دل گرفت این کهن خاک‌دان را

بر خاک خواری اوفتاد از فرق امروز افسرم خاک دوعالم برسرم

تا تو بیمار هوای نفس باشی مر ترا بایدت بر خاک خواری خفت و بستر داشتن

بودم من ای خورشید رخ در خاک خواری ذره وش برداشتی از خاک ره با این همه خواری مرا

آن یکی بر بستر کمخا و نخ وان دگر بر خاک خواری بسته یخ

گر درین ماتم نبارد بر به روی از مخزن دل چیست اشک بسدین در خاک خواری گنج قارون

خیال بزرگی به خود گو مبند که بر خاک خواری فتد خودپسند

مرا بگذاشتی در خاک خواری چو مه بر آسمان گشتی حصاری