خار ره

ای گل که غم تو خار ره گشت مرا بی سرو قدت عمر تبه گشت مرا

گلزار بهشت و حور خار ره ماست زیراک برون کون منزلگه ماست

کجا درماند از چون من کسی گل که چون من خار ره دارد بسی گل

من خار ره تو و خس باغ توام در هم فگنم، زود بگلخن فگنم

سر برهنه پا برهنه کودکان بی‌پدر خار ره بر پا بدل اخگر به پیکر آفتاب

از پرنیان به عربده راضی نمی شود خار ره تو چشم به راه پلاس کیست؟

حاجیان خار ره کعبه حریر انگارند خار این ره بخریم و پی دیبا نرویم

بشکافت غبار از سر خار ره و بنمود بودیم خود آن خار که در پای خلیدیم

ایصبا خاری بیار از راه او کان خار ره بر شکسته دل ز صد گلزار رضوان خوشترست

بگذر ز گل عیش که گلزار تعلق خار ره مقصود بود کعبه روان را