جان درازی

وز بهر جان درازی نواب کامیاب کوته نمی‌کند ز دعا یک زمان زبان

از پی جان درازی شه شرق کردم آفاق را به شادی غرق

چه گر نباشد از بهر جان درازی شاه کسی نخواهد جاوید چرخ را دوران

نخلِ قدّ دلکشت را بنده چون بسیار شد از برای جان درازی سرو را آزاد کرد

ز آب مژگان هر شبی خرقه نمازی می‌کنم سرو قدت را دعای جان درازی می‌کنم

از بهر جان درازی تو ساکنان خاک بگشاده دستها همه چون سرو و چون چنار

از پی عمر جان درازی تو تا که اندر کشد صد و هفتاد

قد بلند تو از بهر جان درازی خویش بسی چو سرو سهی کرد بندگان آزاد