جامه چاک

زد جامه چاک و سینه صافی چو مه نمود گویی شکافت ابر و مه چارده نمود

دگر ره فکندند بر جامه چاک به سر برفشاندند با مویه خاک

دیگری آه دردناک زده تو به تقلید جامه چاک زده

زد عاشق ناشاد او صد جامه چاک از یاد او گر این بود بیداد او جانها شود صد پاره هم

همه جامه چاک و دو پایش به خاک از ارجاسپ جانش پر از بیم و باک

چو گل به بوی رخت جامه چاک خواهم کرد میان ما و تو حیف است پیرهن بر تن

دست هجران تواش در بر کند صد جامه چاک هرکه روزی خلعت وصل ترا در بر کند

جوق دیگر کرده بر تن جامه چاک کی دریغا کاروانشان شد هلاک

چو لاله بی گل روی تو جامه چاک زدن بتر ز واقعه ی بیستون و کوهکنست

همه را سینه پاره می یابم همه را جامه چاک می بینم