جاجه

گفت مشکن کاین زُ جاجه جسم تست باید این تا وقت خود باشد درست

پس حکمت بی‌نهایت و قدرت بی‌غایت آن اقتضا کرد که در وقت تخمیر طینت آدم بید قدرت در باطن آدم که گنجینه خانه غیب بود دلی ز جاجه صفت بسازد کثیفی در غایت صفا و آن را در مشکاه جسد کثیف کسدر نهد و در میان ز جاجه دل مصباحی سازد که «المصباح فی زجاجه» و آن را سر گویند و فتیله خفی در آن مصباح نهد.

چو نور بود که اندر ز جاجه از مصباح فکند عکس ز مشکوه بر در و دیوار

بیار ساقی دریای می که جانم سوخت ز جاجه دل من گر چه دوزخ آشام است

بینم اندر کوه و دشت این خواجه را در رکابش سوخته زار و جاجه را