تاب و تب

باد خصمت زآتش قهر خدا در تاب و تب بر فراز چرخ تا دایم بتاب است آفتاب

مرا یاد بناگوشی چنین در تاب و تب دارد کمند صید دل گردیده جویا موج مهتابم

زلال وصل در کام من و از آتش غیرت دل و جان غیر را تا صبح در تاب و تب است امشب

بدینسان جدا از تو در تاب و تب شبم روز گردد شود روز شب

آتش بجهان تفی ز تاب و تب ماست خورشید مثال ساغر مصطب ماست

نیست تو را ذره‌ای شمع صفت تاب و تب هست به پهلوی تو بستر عیش و طرب

ماند ز تاب و تب بدل زار من چراغ گویا که دیده است رخ یار من چراغ

هر آن مریض که پند طبیب نپذیرد سزاش تاب و تب روزگار بیماریست

نفس ای دل، قرین تاب و تب است عجز بالذات، مهر ما به لب است

هر شب به تو با عشق و طرب می‌گذرد بر من زغمت به تاب و تب می‌گذرد