باد و دم

خوشتر آید دل ما را دم باد و دم صبح از پیام لب شیرین که به فرهاد آید

چنان از باد و دم سرشار گشته که پنداری سپه سالار گشته

کاندر فتد به جیحون تازد به باد و دم غران بود چو تندر تند اندر آن میان

نگه کن که چون مذهب ناصبی پر از باد و دم است و پر پیچ و خم

که گیتی فسوس است و پر باد و دم ز مهرش چه داریم جان را دژم

سازد دو گوش تیز و دو چشم آورد به رقص هی از دماغ و سینه برون باد و دم کند

تو را باد و دم شهوت رباید نه ما که کهربای عقل و جانیم

گفتی که چو باد و دم رسد کارت من با تو در آن دم آشنا باشم

جز باد و دم ترنم این تنگنای نیست چون غلغل تهی نفس تنگنای را

تمیز و فکرت و عقل است کیمیای سخن چو کیمیا نبود اصل او ز باد و دم است