باد سرد

در گریه و باد سرد من کوش کاین آب و هوات می بسازد

دیده ام روشن به رویش بود و اکنون باد سرد خاک نومیدی مرا در دیده روشن زده است

جهانی زاده از طبعت به آب و باد سرد و خوش درختی رسته از خلقت به شاخ و بیخ سبز و تر

چراغ‌وار به کشتن نشسته بر سر نطع به باد سرد چراغ زمانه بنشاندیم

از دیده آب گرم فشانیم همچو شمع وز سینه باد سرد چو وقت سحر کشیم

چندان ‌که باد سرد کشید از دل اشکش ز دیده موج فزون تر زد

چو از طوس کیخسرو ایدون شنید یکی باد سرد از جگر بر کشید

بگفت این و برزد یکی باد سرد برآورد گردون ازو نیز گرد

سحر از باد سرد او خجل شد فلک از تفّ جانش گرم دل شد

که داننده را چشم بینا ندید بسی باد سرد از جگر بر کشید