بادریسه

شد پیرمرد رامت زال از پی طراوت شد بادریسه پستان آن سال‌خورده زالش

فلک فضل را تو گردانی دوک را بادریسه افلاک

ز آن بر که بادریسه هنوز نخسته بود ای بادریسه چشم بگو تا چه خواستی

دهر است پیر مردی زال عقیم دنیا چون بادریسه یک چشم این زال بد فعالش

پران ملک پیرامنش، چون چرخ دائر بر تنش چون بادریسه دشمنش یک چشم بینا داشته

از بوستان کلاغ هزیمت گرفت راست کز بادریسه کشت سر کوه چون کلاغ

گر . . . ت از نخست چنان بادریسه بود آن بادریسه خوش خوش چون دوک ریسه شد

راست چو چشم سوزنم از دل تنگ تا مرا گنبد بادریسه وش تافت به شکل ریسمان