باد دست

از برگ و بار عاریت ای نخل باد دست سنگین مساز، دوش سبکبار خویش را

به خنجر باد دست من بریده به زوبین باد ناف من دریده

آه من خم در خم افلاک دارد روز و شب هر که صائب باد دست افتد به خرمن دشمن است

نه تنها باد دست است به سبک خیز که از سم گشته کاسه سرنگون نیز

ز آسودگی به تنگم،کو عشق باد دست تا کشور دلم به ستم گستران دهد؟

از حرف وصوت خرده جان می رود به باد از باد دست حفظ نما این خزینه را

آبی ز سر گذشته بدان کزبیان فتند ازجود باد دست تویکمشت خاک پای

مرهم راحت ندید، داغ دل باد دست هیچ خبر نیستش، از پَرِ ِ پیکان او

تاج دین آن آب لطف خاک علم باد دست صدر آتش هست گردنکش گردون توان

بیعتی شاه باد دست جهان کز جهان پای ستم عدل شاه تا شب محشر شکست