تازانه

شوم تیز و تازانه بازآورم اگر چند رنج دراز آورم

خواهی که سنایی را سرمست به دست آری خاشاک بر اشهب نه تازانه بر ادهم زن

شد بر پلنگ آن یک س‌رار اندرکفش پیچنده مار آن مار تازانهٔ سوار، آن دد هیون مرد رب

من آن درع و تازانه برداشتم بتوران دگر خوار بگذاشتم

گر به تشریف قبولش بنوازی ملک است ور به تازانه قهرش بزنی شیطان است

سر تازانه خسرو اندر آخت خرقه زان جایگه برون انداخت

تازانهٔ روزگار خوردیم به دهر از دستِ دلِ خویش نه از دست خسی

پرستنده تازانه شهریار بیاویخت از خانهٔ ماهیار

گر به تشریف قبولم بنوازی ملکم ور به تازانه قهرم بزنی شیطانم

گر به تشریف قبولم بنوازی مَلَکم ور به تازانهٔ قهرم بزنی شیطانم