بیغاره

سالی دو سه قاآنی اگر زنده بمانی بیغاره بمانی زنی و طعنه به ارژنگ

ز مردن مرا ننگ و بیغاره نیست که پیر و جوان را جزین چاره نیست

نادر اندر طوس چون بشنید آن چنگ وکریز نامه‌ای بنگاشت سوی شه همه بیغاره خیز

زبانشان ز بیغاره کوته کنم روان را سپس برخی شه کنم

ز هر یک زبان هرکه آگه بوَد زبانش ز بیغاره کوته بود

سگالید باید یکی چاره ای کزان ناید از پیش بیغاره ای

خروشید گفتا مرا خیره خیر ز بیغاره دشمن کهن خواند و پیر

به دست خود گلوی خود بریدن به از بیغارهٔ ناکس شنیدن

هم بهرهٔ سرو آمده بیغاره از آن قد هم پیشهٔ مهر آمده شکرانه از آن رو

کای بی‌توگوش خلق به بیغارهٔ حسود وی بی‌تو جان خلق به سرپنجهٔ نکال