بیرزد

بدانش سرانجام ده کار خویش که هر کس بیرزد بکردار خویش

عمر از تلاش باد به‌کف چون نفس‌گذشت چیزی نیافت‌کس‌که بیرزد به این طلب

بباید علی‌الحال کابینش کرد بیرزد به کابین چنین دختری

بوسی که هزار جان بیرزد آسان آسان به هیچ مفروش

آن دیو بچه، گرد عالم میگشت و زن خوب با جمال با عقل با حسب با نسب پرنمک پر شیوه میجست و می گزید از بهر زاهد. خانه به خانه، شهر به شهر از قوت حسد شیطانی ننگ قوادگی و سیه‌رویی فراموش کرده بود. خنک آن کس که جویندهٔ چیزی بود که آن چیز به جستنش بیرزد، همچون. «جوینده یابنده بود». بسیار جست شکار خوک نبود که اسب را خسته کند در شکار و خود را خسته کند و روزگار ببرد و صیدهای لطیف را به باد دهد از بهر شکار خوک. چون آخر کار خوک را بیندازد، درنگرد هیچ چیز او به کار نیاید، نه پوست او، و نه گوشت او نه دندان او و نه پشم او. گوید از بهر چنین چیزی عمر به باد دادم و تیرها تلف کردم.

از پیل کم نه‌ای که چو مرگش فرا رسد در حال استخوانش بیرزد بدان بها

ملک گفتا که هست این سهل کاری به کابینی بیرزد چون تو یاری

ابله کننده عشقست عشقی گزین تو باری کابله شدن بیرزد حسن و جمال و جاهش

به استر بیرزد چو من بنده ای به اسب ار نیرزد چو من چاکری