تردستی

ما به تردستی زبان خصم کوته می کنیم سبز سازد خار دامنگیر را دامان ما

دانه امید ما چون سر برون آرد زخاک؟ ابر تردستی نشد زین بحر بی حاصل بلند

گر از تردستی من تر نشد کشت امید کس مرا این بس که ماند نام خشکی چون نگین از من

پرتو منت کند عالم به چشم من سیاه باشد از تردستی روشنگران زنگار من

به ابراهیم ادهم فقر از شاهی گوارا شد که طوفان دیده از تردستی باران نیندیشد

تا نسوزد تخم دلها را نیفشاند به خاک داغ دارد ابر را تردستی دهقان ما

روز ما با شب یکی زان آفتاب انورست زنگ این آیینه از تردستی روشنگرست

زبس تردستی وصفت نمائی ز آب انداخته تیر هوائی

بزرگان را کند تردستی از آفت سپرداری که از موج گهر باشد دعای جوشن دریا

با همه تردستی، از پای اوفتاد دل به رنج و تن به بدبختی نهاد