مستسقی

شربت از دست دلارام چه شیرین و چه تلخ بده ای دوست که مستسقی از آن تشنه‌تر است

نی نی کزین پس از همه خون بارد آسمان بیحاصل است خوردن مستسقی آبرا

زلال نامیه نوشد زمین مستسقی شعاع باصره یابد شکوفه ی عمی

چیست‌در دست تو آن لعبت‌که در هنگام سیر همچو مستسقی بود جویای آب از هر کران

آنکه تشنه‌ی دور چشم ساقی است بحر خوشد او همان مستسقی است

مفت ما کز سعی ناکامی به استغنا زدیم ورنه دل مستسقی و عالم سراب‌آباد بود

تو آب زندگی داری و خواجو تشنه جان داده دریغا جان مستسقی بآبی هم نمی ارزد

با همه ابرام باید تشنه‌کام یاس مرد حرص مستسقی و دارد آبروی ما نمک

تیغ او باخبر ز سوز دل است حال مستسقی آب می‌داند

مستسقی عشق کی شکیبد از کوثر و سلسبیل و کافور