فرویش

چشم تو دی ملک جهان می گرفت مست شد آن غمزه و فرویش کرد

شب کنی وعده و فردات ز خاطر برود از تو این ناز و فراموشی و فرویش نرفت

هر گه که فلک دل مرا ریش کند تنها فکند مرا و فرویش کند

چند ازین در کار من فرویش ده، زین آه گرم هیچگه آتش دران فرویش او خواهد فتاد؟

گر نوازش نیست کشتن، گفتمت کاهلی کردی در آن فرویش هم

چون چرخ زهر چه بود درویشم کرد اندر بندم کشید و فرویشم کرد

گه از لب شربتی ندهی، به کشتن همی نمی‌ارزم چرا در کارهات آخر چنین فرویش می‌باشد؟

خسرو به آرزو چو خیالت به جان خرید در کار او هنوز چه فرویش می‌کنی؟