بیدادگری

هرگز نبود شکوه ز بیداد سپهرش هر کس چو تو بیدادگری داشته باشد

چشم بیدادگری، جرعه به خونم می زد مژه در قبضهٔ او، خنجر فولادم بود

ای چرخ فلک خرابی از کینهٔ توست بیدادگری شیوهٔ دیرینهٔ توست

دل سیر نگرددت ز بیدادگری چشم آب نگیردت چو در من نگری

دل با همه بی‌رحمی و بیدادگری آید بر من نشیند و زارگری

افکند گلابگر ز بیدادگری صد خار جفا در ره گلبرگ طری

ای داد که آسمان ز بیدادگری با اینهمه داد ما به ما داد نداد

رسم انصاف در اقلیم نکوئی نبود خاصه بیدادگری همچو تو شاهش باشد

دادگری دید برای صواب صورت بیدادگری را به خواب

سیل آشوب، روان گشت به کاشانه ما سوخت از آتش بیدادگری خانه ما