زبان

این قصه ز هر زبان بیانش ناید افسانه عشق را زبان دگر است

از نظر رفت و در‌ام د به زبان ها عنقا بی نشان هر که شد از نام نشانی دارد

اگرچه دیده دید و گوش بشنید چو ستر آمد همه هست و زبان نه

اهلی از عشق تو شد کافر و زنار پرست نام ایمان به زبان بهر زبان بست گرفت

زبانش کبود و دو چشمش چو خون همی آتش آمد ز کامش برون

گر کرد خون دلم چو زبان از سخن ببست با او که را مجال سخن هر چه کرد کرد

گهی این زبان داشت در کام او مکیدی چو لعل شکر فام او

چو سعدی که چندی زبان‌بسته بود ز طعنِ زبان‌آوران رَسته بود

آئوله در زبان کوئنیا به معنی وجود بخشیدن از هیچ (اختراع) است.

نباشد یک زمان بی‌ناله‌ات زیست زبان داری بگو کاین ناله از چیست