خیار

دهر به پرویزن زمانه فرو بیخت مردم را چه خیاره و چه رذاله

نازکان را نبود مرتبۀ کارِ درشت که شنیده ست که هرگز ز خیار آتش جست

گر سر برآورد چو کدو با تو بدسگال تیغ قضا قلم کندش چون خیار پای

بر سر نان نظارگان پیشتر از ستارگان آنکه بد از خیارگان گشت زایر خوارگان

یعنی: فی الامارة مسلمهم تبع لمسلمهم. کافرهم تبع لکافرهم. و فی روایة اخری: «خیارهم‌ تبع لخیارهم، و شرارهم تبع لشرارهم»

بگرد محملم اخیار راه اگر بدهند فتم چو گرد بدنبال کاروان تنها!

ویژگی اصلی آشپزی پارسیان برنج است که بیشتر با عدس یا خورش کاری خورده می‌شود. خورش کاری بیشتر با نارگیل تهیه می‌شود. ناهار معمولاً یک خوراک گوشتی همرا با خورش کاری سبزیجات یا سیب‌زمینی است. کاچومبار، یک سالاد با پیاز و خیار در کنار بیشتر خوراک‌ها خورده می‌شود.

آن یکی چون نیست با اخیار یار لاجرم شد پهلوی فجار جار

شغل اکثر مردم روستا کشاورزی و دامداری می‌باشد. کشاورزان محصولات زیادی می‌کارند که بعضی از آن‌ها مثل گردو، بادام، گندم و جو منبع اصلی درآمد آن‌ها محسوب می‌شود. از دیگر محصولات کشاورزی می‌توان به لوبیا نخود سیب زمینی پیاز سبزیجات، خیار، گوجه فرنگی و از میوه‌های درختی که در این روستا به دست می‌آید سیب انگور گیلاس آلبالو آلوچه گلابی و… اشاره کرد.

سخن‌چین میان تو و شهریار کند فی المثل همچو کارد و خیار

کند سبزه تیغ زهراب‌دار چنار کهن را قلم چون خیار

یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لا تَقْتُلُوا الصَّیْدَ وَ أَنْتُمْ حُرُمٌ صید بر محرم حرام کرد از بهر آنکه محرم قصد زیارت کعبه دارد. اشارت میکند که هر که قصد خانه ما دارد، و روی بکعبه مشرف مقدس نهد، و در جوار حضرت ما طمع کند، کم از آن نبود که صید بیابانی ازو در زینهار و امان باشند، که وی خویشتن را درین قصد که پیش گرفت در غمار ابرار و اخیار آورد، و صفت ابرار اینست که: لا یؤذون الذّر و لا یضمرون الشر.