روشنایی

بیا ای دیده را چون روشنایی که بر چشمِ جان‌بینت کنم جای

شب از ناف خود عطر‌سایی گشاد جهان زیور روشنایی نهاد

ز روشنایی آن شب عجب نبود، اگر چو باد، شخص در آتش درون شدی غافل

شنیدی آن مثل در آشنایی که باشد آشنایی روشنایی

به روشنایی دل هرکه صفحه ای خوانده است چراغ در نظرش میل آتشین باشد

گر باز گرفته ام بجان آتش را زانست که روشنایی چشم منست

که با تو مرا آشنایی بود ز دیدار تو روشنایی بود

ز چشمت برد نقد روشنایی تو از بی بینشی سرمه چه سایی

دگر شب نمایش کند بیش‌تر تو را روشنایی دهد بیش‌تر

زمانه کنون روشنایی نمود مرا با پسر آشنایی نمود