خودآگاهی

فلسفه ذهن برای قرن‌ها تلاش کرده تا مسئلهٔ طبیعتِ خودآگاهی و مسئلهٔ ذهن و بدن[چ] را حل کند. شبه‌علمی به نام فرنولوژی تلاش کرد تا در قرن نوزدهم میلادی، ویژگی‌های شخصیتی را در نواحی از قشر مغزی موضع‌سازی کند. در داستان‌های علمی-تخیلی، پیوند مغز در قالب افسانه‌هایی چون مغزِ دونووان (۱۹۴۲ میلادی)[ح] به تصویر کشیده شده‌است.

منتقدان رویکرد دنت، استدلال می‌کنند که دنت نمی‌تواند با مغالطه تجربه ذهنی با رفتار یا شناخت، با مسئله دشوار خودآگاهی درگیر شود. فیلسوف دیوید چالمرز در کتاب خود به‌نام ذهن آگاه در سال ۱۹۹۶ استدلال می‌کند که موضع دنت «انکار» آگاهی است و به شوخی از خود می‌پرسد که آیا دنت یک زامبی فلسفی است یا خیر. منتقدان بر این باورند که عنوان کتاب گمراه‌کننده است زیرا در توضیح واقعی آگاهی ناتوان است. مخالفان عناوین جایگزین آگاهی نادیده گرفته‌شده و آگاهی توضیح داده‌شده را ارائه کرده‌اند. به گفته گالن استراوسون، این کتاب قانون شرح تجارت را نقض می‌کند و دنت باید تحت پی‌گرد قانونی قرار گیرد.

دیوید بناتار موافق سقط جنین است و موقعیت خود را طرفدار مرگ می‌داند. طبق بناتار، یک فرد زمانی به وجود می‌آید (نه از دید یک ارگانیسم بیولوژیک، بلکه از دید اخلاقی، موجودی با علائق اخلاقی) که خودآگاه ایجاد شود، و تا قبل از آن زمان، سقط جنین اخلاقی است، اما ادامه دادن بارداری غیراخلاقی خواهد بود. بناتار به مطالعات نوار مغزی و مطالعات بر روی دریافت درد جنین ارجاع می‌دهد، که معتقد هستند که خودآگاهی جنین زودتر از هفته ۲۸ یا ۳۰ ام حاملگی اتفاق نمی‌افتاد و قبل از آن قابلیت احساس درد ندارد. اگرچه در تحقیقی دیگر از انگلیس (۲۰۱۰) نشان داده شد که جنین تا قبل از ۲۴ هفتگی دارای خودآگاه نمی‌شود. بعضی از فرضیات این تحقیق راجع به خودآگاهی جنین مورد انتقاد قرار گرفته‌است.

شهرت وی بخاطر نظریّهٔ ارک-آر است که یک تئوری مدل کوانتوم مکانیکی مغز است و راجع به فلسفه ذهن و موضوعات خودآگاهی است.

تفحص خویش یا تفحّص خود (دیواناگری: आत्म विचा، به سانسکریت ویچارا، جنانا ویچارا و همچنین آتما ویچارا نامیده می‌شود)، روشی است برای مراقبه جهت دست‌یابی به خودشناسی و خودآگاهی که گوروی هندی راماناماهارشی پیوسته آن را به عنوان یک تمرین معنوی (سادانا) توصیه می‌کرد. هدف، شناخت اندیشه «من» است، پدیده «من» یک واقعیت نامستقل و وابسته به «خودِ»[یادداشت ۱] جاودان و تغییرناپذیر (یا همان آتمان) است، گفته می‌شود «من» بدون «خود» یا آتمان نمی‌تواند وجود داشته باشد. این تمرین می‌خواهد تصور وجود یک من مستقل را از بین ببرد.

به نظر هارتمان اگرچه گاهی این نیروی مرموز منشأ اعمال بزرگ می‌شود ولی غالباً مزاحم است؛ لذا به جاست به کمک عقل مهارش کنیم. حیوان از خودآگاهی بی‌بهره است و لذا نمی‌تواند بر این نیروی مرموز چیره شود ولی انسان که از قوه آگاهی برخوردار است از عهده این عمل برمی‌آید.

یکی از نکات بسیار جالب این شاعر خودآگاهی او از مرگش است.

گوردون گالوپ جونیور در سال ۱۹۷۰ تکنیکی را به عنوان تلاشی برای سنجش خودآگاهی توسعه داد. این تکنیک معمولاً دارای تست آینه ای است.

فیلم در مورد پدری با بازی مورونه است که یک ربات خدمتکار با بازی فاکس را استخدام می‌کند تا اینکه او به خودآگاهی می‌رسد و به موجودی مرگبار تبدیل می‌گردد.