تخت و کلاه

برادرش را داد تخت و کلاه که تا گنج و لشکر بدارد نگاه

و دیگر که گفتی ز گنج و سپاه ز نیروی فغفور و تخت و کلاه

چهارم گرازه که راند سپاه فروهل نگهبان تخت و کلاه

یکی پور زاد آن هنرمند ماه چگونه سزاوار تخت و کلاه

مردی در آنزمان که شدی صید گرگ آز از بهر مرده، حاجت تخت و کلاه نیست

چنین گفت کامروز تخت و کلاه مرا زیبد آن تاج و آئین و گاه

فریدون به داد و به تخت و کلاه همی داشتی راستی را نگاه

به یزدان دادار و تخت و کلاه به آئین و دین و به خورشید و ماه

آنچنان شادند اندر قعر چاه که همی‌ترسند از تخت و کلاه

که چون رستم آید بدین کینه گاه نه سر با تو ماند نه تخت و کلاه