تجیر

قوله: قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ای استجیر و احترز باللّه الّذی هو بِرَبِّ النَّاسِ ای خالقهم و موجدهم.

ایاک نعبد است پس از آن فعل مستجیر مقصود از این سلوک بود جذبه مجیر

اعیان ظلم دست برآورده وز جهان مظلومکان بسایۀ جاه تو مستجیر

مستجیر درش دشمن و دوست مستجار مسلمان و کافر

فلک جایی که شخص او مجیر اهل عالم بود دریغا خواهرش در پیش دشمن، مستجیر آمد

گفتم گدای سائل و محتاج و مستجیر

عقل آید سوی حلمش مستجیر ساقیم تو بوده‌ای دستم بگیر

[۴] وثوقی، غ. ح؛ و ب. مستجیر، ۱۳۷۱. ماهیان آب شیرین، چاپ اول، انتشارات دانشگاه تهران، ۳۱۷ص.

و کنت تجیر من صرف اللّیالی‌ فعاد مطالبا لک بالتّرات‌

ثمّ قال: إِلَّا مَنْ تابَ من الشرک و الذنوب وَ آمَنَ باللّه و نبیّه محمد (ص) وَ عَمِلَ عَمَلًا صالِحاً فی ایمانه. قال ابن عباس: قرأناها علی عهد النبی (ص) سنتین: وَ الَّذِینَ لا یَدْعُونَ مَعَ اللَّهِ إِلهاً آخَرَ الآیة، ثمّ نزلت: إِلَّا مَنْ تابَ، فما رأیت النّبی (ص) فرح بشی‌ء قط، فرحه بها و فرحه به: إِنَّا فَتَحْنا لَکَ فَتْحاً مُبِیناً الایة. و قیل نزلت هذه الآیة فی الوحشی قاتل حمزة: روی عطاء عن ابن عباس، قال: اتی وحشی النّبی (ص) فقال: أتیتک مستجیرا، فاجرنی حتی اسمع کلام اللَّه. فقال رسول (ص): «قد کنت احبّ ان اراک علی غیر جوار فامّا اذا اتیتنی مستجیرا فانت فی جواری.

شود ز فرط غنا مستجار هرچه غنیست هر آن گدا که به جود تو مستجیر آمد