جگرگوشه

ما خِیلِ تُهی‌دست جگرگوشهٔ بختیم سرگرم نه با تاج و نه پابند به تختیم

از گوشه ی جگر نرود داغ او مرا آری ز سینه داغ جگرگوشه چون رود

گویی این بادِ دل آویز بدین خوش‌بویی از سرِ زلفِ جگرگوشهٔ ما می‌آید

آن جگرگوشه که چون اشک برفت از نظرم خون شد از غم جگرم تا به نظر باز آمد

می‌خورد خونِ دلم مردمک دیده، سزاست که چرا دل به جگرگوشهٔ مردم دادم

بر دل نازک دلدار گرانی مکناد خواهش ما که جگرگوشه ابرامی هست

منم بصدق جگرگوشه رسول خدا منم سلیل خداوندگار روز غدیر

پدر که چون تو جگرگوشه از خدا می‌خواست خبر نداشت که دیگر چه فتنه می‌زاید

دل که خونابهٔ غم بود و جگرگوشهٔ درد بر سر آتشِ جورِ تو کبابش کردم

با آنکه جگرگوشه مردم باشد پرورده چو اشک من بخون دل من