جان فزا

به دیدار رخ جان فزاید همی به گفتار خوش دل رباید همی

شعر من بر علم من برهان بس است جان فزای و پاک چون آب زلال

هرگاه که بگذری به بازار گویند به جان فزایی آمد

آشکار از پرده عیدی جان فزا دیدار کرد کز فروغ خود جهان را مطلع انوار کرد

می‌بین رخ جان فزای ساقی در جام جهان نمای باقی

با لعل جان فزای تو آب زلال چیست با آفتاب روی تو مه در کمال چیست

به خوبی پادشایی دل ربایی به بوسه جان فزایی دلگشایی

نه ذوق دهد نه دل رباید نی تن کاهد نه جان فزاید

ای خط جان فزای تو جان بخش مرد و زن وی زلف دلربای تو دلبند شیخ و شاب

گر حیا داری برو خواجو و دست از جان بشوی زانک لعل جان فزایش می برد آب حیات