شکفه

بر شاخ نار اشکفهٔ سرخ شاخ نار چون از عقیق نرگسدانی بود صغیر

شکفه پر زر و پر سیم گلو یاسمین پر می و پر شیر دهن

از شکفه شاخسار جیب گشاده چو صبح ساخته گوی انگله دانهٔ در خوشاب

ابرو شکفه دست و دل خواجه بدیدند زان است که درج در منثور گشادند

بر فلک بین که پی نزهت عیدی ملک صد هزاران شکفه با خضر آمیخته‌اند

چو باغ پر شکفه مجلس تو خرم باد بروی غالیه زلفان یاسمین غبغب

گوئی که گیا قابل جان شد که چنین شد روی گل و چشم شکفه تازه و بینا

هیهات عدو هست نم شب که شود زو روی گل و چشم شکفه تازه و بیدار

هر دیده بخت را که بینی همچون شکفه ز خواب بر کن

از ابر تاریک رنگ شد آسمان چون زمین وزاشکفه گونه گون گشت زمین آسمان