خود

گسستم از همه عالم به اصل خویش پیوستم به اصل خود چو پیوندی بدانی اصل پیوندم

شبی زشمع رخت بزم ما منور کن مشام جان زسر زلف خود معطر کن

من نبینم روی خود را ای شمن من ببینم روی تو تو روی من

و گفت: شکر آنست که نفس خود را از اهل نعمت نشمرد .

پرچین شود ز درد رخ بی‌دین چون گرد خود کنی تو ز دین پرچین

نه دست من که دست خود بریده است طمع اینجا زنیک و بد بریده است

ز موصول آنچه آوردند دوش امروز با ما خور که خود خوردن مضر باشد شراب موصلی بی ما

چه دلی که محنت او ز نفس شماری او که بدست خود ندارد رگ روزگار خود را