نوش جان

که این مرسوم من نی حاصل ملک ملک باشد که گر غارت کنی گویم برادر نوش جان بادت

دوش زدی می که شدت نوش جان نوشتر امشب میت از دوش باد

مرهمم به ریش هل به دست خویش، تا رود به کام کار دل ز پیش پس نیوفتد نوش جان ز نیش، ورنه وای وای حال زار من

مده به باد هوا جان خویشتن بر باد بنوش جام شرابی که نوش جانت باد

ترک من نوش جان و نوش لبست خاصه وقتی‌که باده‌خوار بود

با جهاد اکبر مظلوم در عین رفاقت بی‌وفایی کردی و زین کرده شادی نوش جانت

بنوش دُردی دردش که نوش جانت باد که من به عشق چو آب زلال می نوشم

از ساغر زمانه که نوشید شربتی کان نوش جانگزای‌تر از سم نیامده است

ندانم شاهد ما را چه شهد آمد به لب پنهان، که می جویند خلقی نوش جان از نیش زنبورش

در هوای توچو شهدم نوش جان پرور شود نیش پیکان فعل زنبوری که پر دارد چو تیر