روان

چون می و شیر و عسل داری روان آب در جوی تو بینم این زمان

بر سعد وقاص شد پهلوان از ایران بزرگان روشن روان

از خیال رخ چون شمع تو هرشب تا صبح اشک گرمم به رخ زرد، روان می‌گردد

تا قد آن صنوبر از چشم ما روان شد خون دل از فراقش بر چشم ما روانست

که باشاه باشد کجا پهلوان نشستند بآیین و روشن روان

ای صاحبی‌ که اهل سخن را به مدح تو بازارها روان شد و گفتارها روا

گر دلت آب روان جوید و جایی روشن طرف دیده ما جوی که روشن جاییست

ز چشمش گشت سیل خون روانه بسی پیغام دادش عاشقانه