چونین

رو ره امیری چونان گیر شو در خدیوی چونین زن

به چونین حال و چونین زندگانی کرا از دل بر آید شادمانی

آباد به کشوری کش ایزد چونین سر و سروری کرم کرد

بپیچید هر یک ز کردار خود ز رخشنده خورشید چونین سزد

نه چونین سور افریدون و جم کرد نه چونین سور سام و روستم کرد

پس چو چونین‌ست بهر نام نیکش خلق را مدح او چون مدح روح و عقل در افواه باد

گوهر بدهد مدح و ثنا را بستاند چونین سزد از دولتیان بازرگانی

به هر دردی که باشد صبر نیکوست به چونین حال صبر از عاشق آهوست

بنده چونین نمی افتد بدست ایخواجه ات خواجگی را هر چه میدانی سزاوارش بکن

گفتم از مدح او نیاسایم گفت چونین کنند اولوالباب