جهالت

چرخ، هر کس بود از جام جهالت درد نوش دهر، هر کس گشت در بزم فضیلت جرعه خوار

ای حارس بیگانه ز انواع جهالت خود را نکنی هیچ زابلیس حراست

خویشتن را ز خدا دان و منافق بشمار اغلب اربابِ حقایق به جهالت فاش‌اند

گر بیابند ز تقلید حصاری به جهالت از تن خویش و سر این حکما گرد برآرند

مصریان جان عزیز از عشق یوسف می دهند وز جهالت خنده بر اشک زلیخا می زنند

هرگاه درین ایام جوانی که بهار زندگانی است دل صنوبری را بنور معرفت زنده کردی مردی والا بجهالت مردی.

چراغ دانش را در شب جهالت کرد زبان چرب تو از لفظ درفشان روشن

بیچاره آدمی که کشته غفلت است و گرفته جهالت، از خلق می شرم دارد و از اللَّه شرم می ندارد، و ربّ العالمین بکرم و حلم خود این فاخواست میکند و میگوید که وَ تَخْشَی النَّاسَ وَ اللَّهُ أَحَقُّ أَنْ تَخْشاهُ میگوید از مردم شرم داری و اللَّه سزاوارتر بآن که از وی شرم داری.

کانک بجنگِ خدا بشد بجهالت () تیرش در خون زدند از پی خذلان‌

عوام الناس خود خود را زبون کرد پدویات جهالت سرنگون کرد