سیرابی

سیرابی و لب تشنگی از هم نشناسیم این است که آسایش ما عین عذاب است

ندارد مزرع دیوانگان بی‌ناله سیرابی همین یک ریشه از صد دانهٔ زنجیر می‌جوشد

نیست غیر از دست فیاضی که بخشد بی سؤال ابر سیرابی که آب از روی سایل برنداشت

گلش در موج سیرابی نمودار چو در آب روان عکس رخ یار

سیرابی ازین باغ هوس‌، یاس‌پرست است کو صبح و چه‌شبنم ز نفس‌شستن ‌دست است

هیچ دانی تو که خون خورده ای از دیده ی ما ای سهی سرو از آن روی چنین سیرابی

تشنگی در خواب ممکن نیست کم گردد ز آب نیست سیرابی ز خون آن چشمِ خواب آلود را

زخم دل گر شده بیکار به مرهم ندهیم گل بی خنده به سیرابی شبنم ندهیم

ابر سیرابی که بر خارا کند گوهر نثار وز ندامت تر نگردد، التفات عام توست

نیست از تاب عطش بی تابیم کز عطش بود از ازل سیرابیم