سودائی

ببر گرفت مرا تنگ و تنگ و اسب فراق ببست و گفت که یارا تو بر چه سودائی

تا که از مرحمت نظر انداخت به من مستمند سودائی

سر سودائیم ای کاش در آغوش تو بودی تا سر خویش یکی بر سر زانوی تو بیند

گفتم دل سودائی مجنون شد و صحرائی گفتا که به بند آید چون طره فرو ریزم

چون سر زلف پریشان من سودائی را داد بر باد و فرو هشت و رها کرد و برفت

خیز چو سودائیان بر سر بازار عشق آنده دل میخر و شادی جان میفروش

هر سری لایق سودای تو نبود لیکن از تو در هیچ سری نیست که سودائی نیست

آورد ادیبی سر از جمع برون گفتا شد مست لقای یار اینک دل سودائی

جان زیان کرد دلم بر سر بازار غمش وینزمان سود بود این دل سودائی را

جمالت را چو بازاریست نیز از غمزه و مژگان رها کن تا کند زلفت به حسن خویش سودائی