ثرید

گر چو من شوریده دین میبایدت ور ثریدی این چنین میبایدت

خوردم ز ثرید و پاچه یک چند از پاچه سر مرا زیانست

آن ثریدی را که تو در کل حال در شکستی مدت هفتاد سال

بر در آن منعمان چرب‌دیگ می‌دوی بهر ثرید مرده ریگ

مستان الستیم به جز باده ننوشیم بر خوان جهان نی ز پی آش و ثریدیم

قال ابن عباس انّ ابراهیم (ع) اوّل من اضاف الضیف و اوّل من ثرّد الثرید و اوّل من لبس النّعلین و اوّل من قاتل بالسّیف و اوّل من قسم الفی‌ء و اوّل من اختتن علی رأس مائة و عشرین سنة، ثمّ عاش بعد ذلک ثمانین سنة و ذلک انّه کانت وقعة بینه و بین العمالقة فقتل من الفریقین فلم یعرف ابراهیم (ع) اصحابه ان یدفنهم فجعل الختان علامة اهل الاسلام و اختتن یومئذ بالقدوم و هو اسم موضع بالشام، «وَ لَمْ یَکُ مِنَ الْمُشْرِکِینَ» اصلها یکن و انّما حذفت النّون لکثرة استعمال هذا الحرف، برّ اللَّه عزّ و جل ابرهیم من الشرک لانّ الملک کلها ادّعته.

ز جیب و فکرت او دست مسند و دیوان مآثرید بیضا گرفت و دامن طور

تا خوان تو بدیدم آزاد از ثریدم تا خویش تو بدیدم از خویش خود نفیرم

عید آمد و ما بی‌او عیدیم بیا تا ما بر عید زنیم این دم کان خوان و ثرید آمد

ای برادر بر آذر تجرید جگر خود کباب دان نه ثرید