شاشه

زنخ سردِ زردِ بی‌مویش شیشهٔ شاشه‌ای که بندد یخ

زاغ سیاه طیلسان خطبه خسرو جهان خواند به نامش آن زمان شاشه زر عیار زد

هرگز از دلق ریا بر سر میار شاشه ابلیس را باران مدار

ناگاه برآرند ز کنج تو خروشی گردند همه جمله و بر ریش تو شاشه

با عمل دامن تقوی زمناهی چیدن احتراز سگ مسلخ بود از شاشه خویش !