دیس

مکن شکسته و خوارش، به دست کس مسپارش که اوحدیست درین شهر سکهٔ درم تو

آن لطافتها نشان شاهدیست آن نشان پای مرد عابدیست

یقین شد او را کان سایبان محمودیست درو نشسته شاه فریشته کردار

عهدیست در ازل بتو ما را که تا ابد برهر چه رای عشق بود من همان کنم

مردی این مردیست نه ریش و ذکر ورنه بودی شاه مردان کیر خر

در دل سعدیست چراغ غمت مشعله‌ای تا ابد افروخته

زین باغ محمل ما بر دوش ناامیدیست بر آمدن نبندد رنگ پریده رفتن

شعر بادیست کش کنند ابداع از مفاعیل و فاعلات زراع

نپیچد همانا سر از گفت من که مردیست با داد و دین جفت من

با این همه رادیست که بیشست به بخشش بخشش ده هزاری بود و بیست هزاری

خوزه والدیسو (۱۹۵۳–۵۴) ·